Xogo coas palabras
Estou co meu primo Roberto na aldea .Estamos rindo ,porque estábamos co gando metendo as vacas na súas cuadras cando de súpeto ,sen querer ,dámoslle coa xostra a unha das vacas e escapounos,estamos intentando collela co lazo do meu avó,só hai un problema ,no o sabemos utilizar é Roberto enredouse co lazo.¡Aí ven o meu avó!:
_¡Parádea ,pasarme o lazo!
Se o pasamos , e tamén alucinamos colleu a vaca co lazo e a meteu na cuadra.
-Anda ,ide a limparlle o tobo a Chisquín.
Chisquín é o noso coello,é gústanos un montón ,e moi peludo e branco como a neve .A palla estaba chea de puvisa así que a limpamos ,logo empezou chover e tivemos que subir a casa.
Deprimidos vimos desde a nosa ventá a bufarda dos nosos cans,desexábamos que parara de chover para darlles un paseo ;é como nos aburriamos xogamos á buxaina.Temíamos que non parara de chover xa que nese instante oíuse un refacho.
Pero definitivamente parou de chover.
Saímos rapidamente e preguntámoslle ao avó se podiamos levar camiñar aos cans,el dixo que antes foramos con el no convoi.
Máis tarde conseguimos levar pasear aos cans ,o que levaba meu primo Roberto era Torpiño ,o can máis pastrán que existe ,pero tamén e o máis cariñoso e o máis gracioso .
Na aldea todos nos coñecemos , pero ese día había un señor que nunca habíamos visto tiña pinta de ser moceiro ,pero igualmente non falamos con el ;e anque ,o intentamos esquivar ,preguntounos como nos chamamos,é mentimos:
-Eu Noelia.
-E eu Carlos.
-Queredes vir a casa do señor Topson?
O señor Topson era moi voa persoa ,así que dixemos que si.
Deixamos aos cans libres na entrada, e disfrutamos da festa ,e ao irnos,vimos ao señor descoñecido ,intentando secuestrar aos cans.Menos mal que Torpiño mordeulle o cu e salvou aos seus compañeiros.Démonos conta de que o señor descoñecido era un impostor.
Foi o noso mellor e máis aventureiro fin de semana!
Celia Jáudenes López
Entonces me documenté y descubrí que mi abuelo fue el Alcalde Demetrio Salorio Suárez y que mi tatarabuela Joaquina Rubine fue una dama muy rica que se caso con un banquero muy rico de apellido Salorio y mandó construir un enorme caserón en la calle Rubine llamada asi por mi bisabuelo que se que hizo algo importante, pero no se el qué. El caserón aun sigue en pie , ahora tiene un letrerito que dice Casa Salorio y allí vive la nieta de Joaquina Rubine, tía mia y prima de mi madre.
Sempre xogo ao fútbol e as veces o paso ben e as veces paso mal. O paso ben cando saio ao recreo porque vexo aos meus amigos e falo con eles. Pero nalgun xogo hai moitos problemas ca xente que fai falta e non as pita no fútbol.
Refírese ao traballo de nenos en calquer sistema de situación producción económica. A explotación infantil é un feito que azota en especial a países en vías de desarrollo. É unha das peores ameazas que ameaza a integridade dos nenos, os cales son utilizados para traballos para menores da súa idade. A esta xente non lles importa a integridade dos infantes só lles importa o beneficio que sacan deles. 
De seguido fuimos al famoso Foro Romano, que es una verdadera preciosidad, pero solo lo vimos desde arriba porque estaba lleno de gente.
Un día no colexio non saimos ao patio, porque chovia.
Celia Jáudenes 
Alejandra 
Pamela
Nerea 
José Nogueira 
Rodrigo 
