poesía A NOITE

Tumbada na miña cama,

as estrelas observaba.

Que beleza de planeta,

vía dende a miña ventá
feita de moitos cometas.

O día semella noite,

e do eclipse é a culpa.
Se pra él miras,doete
coma se fose unha lupa.

Meu carto é o espazo,

miña cama a órbita,
meu armario un satelite,
a constelación meu habitat.

Lucía.