A miña vida como periodista

Este caso foi uns dos peores. Leede o que vivín nel:

Eu coñecín un matrimonio moi amistoso coa xente, sempre andaban xuntos e vivían no meu edificio. Un día escoitei un ruído que saía da súa casa. Entón subín correndo as escaleiras, collín a pistola que gardara no bolsillo e tirei a porta abaixo. Camiñei despazo pola casa e non había ninguén. Só encontrei unha maza que destruíra unha parte do pavemento. Dende aí, souben que comenzara o caso que ao final eu resolvería. Encontrei gotas de sangue que se dirixían ao ascensor. Baixei nel e encontrei unha chave tirada no chan. Era a chave do piso do matrimonio.
A muller chamábase Raquel e o home Abel.
Na habitación descubrín unha libreta na que poñía un plan para matar a Abel, o home do matrimonio. Agora todo pechaba. Antes de escoitar caer a maza escoitei uns berros, logo caeu a maza. A maza tiña unhas gotas de sangue e iso quería dicir que Raquel golpeara a Abel coa maza.
Sei que era Raquel porque ela enviábame postais de navidade coa súa letra. Menudo desmán. Vin que poñíaque tiraría o cadáver ao mar e dirixíase a Vigo. Fun a Vigo e encontrei a Raquel chorando na orilla do mar. Ela admitiuno e esposeina. Pobre Abel, era un home tan boíño...
Tania Barreiro