Eu estaba xogando cos meus amigos,mentres o meu pai estaba a facer unas xoias. Cando rematou chamárono,e díxome que coidara a peza mais importante.
Cando marchou, un can roboume a peza en marchou;eu ia correndo tras del pero o perdín.O can volveu como tres veces e xa non quedou nada das xoias. A ultima vez que o vin,seguino e vin que xuntara todo ata formar un niño. Dentro do niño dourado,había un paxariño ferido,eu o comprendín,como o ouro estaba quente o paxariño no tería frio. Apareceu o meu pai,e para miña sorpresa dixo que por ser una boa causa regalaballe todo o tesouro a o can,eu lle suxerin que podería coidar do paxarillo.
Enton,como o can no tiña nada que facer co ouro,o enterrou,e moitos seculos despois un home da vila de Caldas de Reis,poñendo os poste a una viña,o encontrou...e agora está no museo.
José Nogueira Salorio
Cando marchou, un can roboume a peza en marchou;eu ia correndo tras del pero o perdín.O can volveu como tres veces e xa non quedou nada das xoias. A ultima vez que o vin,seguino e vin que xuntara todo ata formar un niño. Dentro do niño dourado,había un paxariño ferido,eu o comprendín,como o ouro estaba quente o paxariño no tería frio. Apareceu o meu pai,e para miña sorpresa dixo que por ser una boa causa regalaballe todo o tesouro a o can,eu lle suxerin que podería coidar do paxarillo.
Enton,como o can no tiña nada que facer co ouro,o enterrou,e moitos seculos despois un home da vila de Caldas de Reis,poñendo os poste a una viña,o encontrou...e agora está no museo.
José Nogueira Salorio
No hay comentarios:
Publicar un comentario