O noso cole
jueves, 25 de febrero de 2010
Historia do trobador
Bos días compañeiros , eu son o trobador Antigüs, o meu nome ven de antigo, porque toda,pero toda, a miña xeneración foi trobador ;pero, por agora a min e ao que mellor me vai.
Púxenlle nome a miña laúde, porque axudoume moito cando non tiña comida, nin casa onde vivir; chámase Pequerrecha.
Ás mulleres cántolles cantigas de amor; en cada pobo, ao que vou teño unha noiva diferente.
Púxenlle nome a miña laúde, porque axudoume moito cando non tiña comida, nin casa onde vivir; chámase Pequerrecha.
Ás mulleres cántolles cantigas de amor; en cada pobo, ao que vou teño unha noiva diferente.
Agora estou en Lucus Augusti , estou polas murallas , alí encóntrase moitas mulleres, e como por agora aquí non teño noiva…Mirade ¡ , alí vai unha ¡
Vou cantarlle, por exemplo a de ``Amorciño meu ´´.
Xa han pasado dúas semanas , e si , a conquistei; pero teño que irme , moitas mozas me esperan.
Ata logo ¡
Celia Jáudenes López
Trobador
ESCOITAR
Hola! Chámome Romeo; son un trobador. A miña historia empeza así:
Eu era un campesiño libre; non me gustaba, pero os meus pais dixéronme que tiña moita sorte de selo, porque habia moitos servos que a penas podian comer e debian obedecer as ordes do seu señor.
Ata que un día fun dar un paseo no meu pouco tempo libre; no camiño encontrei un trozo de madeira e unhas cordas de laude. Decidín nese mesmo instante facer un laúde, para tocar e tocar de castelo en castelo.
O día anterior observei a un trobador que o tocaba moiben. Dende ese día fun un trobador: cántaballe e tocaba co laúde as historias de batallas, e poemas de amor as donas que vía.
A eles divirtialles.
A vida de trobador era divertida: podía coñecer novos castelos, lugares,persoas...Como cantaba e tocaba tanto mellorei moito ca miña arte, tanto que todos me aplaudian, e , claro, dábanme mellor comida ca de antes...como non!
Manuel Rodo
Hola! Chámome Romeo; son un trobador. A miña historia empeza así:
Eu era un campesiño libre; non me gustaba, pero os meus pais dixéronme que tiña moita sorte de selo, porque habia moitos servos que a penas podian comer e debian obedecer as ordes do seu señor.
Ata que un día fun dar un paseo no meu pouco tempo libre; no camiño encontrei un trozo de madeira e unhas cordas de laude. Decidín nese mesmo instante facer un laúde, para tocar e tocar de castelo en castelo.
O día anterior observei a un trobador que o tocaba moiben. Dende ese día fun un trobador: cántaballe e tocaba co laúde as historias de batallas, e poemas de amor as donas que vía.
A eles divirtialles.
A vida de trobador era divertida: podía coñecer novos castelos, lugares,persoas...Como cantaba e tocaba tanto mellorei moito ca miña arte, tanto que todos me aplaudian, e , claro, dábanme mellor comida ca de antes...como non!
Manuel Rodo
Alfonso X
CANTIGAS
Lois R. López
Afonso X, nado en Toledo en 1221 e finado en Sevilla o 4 de abril de 1284, foi rei de Castela e León. Foi alcuñado "O Sabio" pola súa cultura e a potenciación cultural que mantivo, entre a que podemos salientar a creación da Escola de Tradutores de Toledo e a produción de moitas obras: Las Siete Partidas (recompilación xurídica e principios de dereito), tratados de xadrez e poesía en galego como as Cantigas de Santa María e mesmo poemas trobadorescos.
Biografía
Fillo de Fernando III o Santo e de Beatriz de Suabia, aínda infante, participou na tomada de varias prazas andaluzas, entre elas Cádiz; porén, tivo que renunciar á posesión do reino do Algarve (polo Tratado de Badaxoz de 1267), e ás súas aspiracións sobre o reino de Navarra. Tamén fracasou na disputa pola coroa do Sacro Imperio Romano-Xermánico.
En 1246, casou con Violante, infanta de Aragón (1236–1301), filla da princesa Iolanda da Hungría e de Xaime I de Aragón.
De Maior Guillén de Guzmán tivo a Beatriz de Castela (1242–1303), que casou con Afonso III de Portugal (1210–1279), en 1254, e foi nai de Don Dinis I, rei de Portugal (1261–1325). Afonso X e Maior de Guzmán tamén foron pais de Martín Afonso e de Dona Urraca.
O primero fillo de Afonso, Fernando de La Cerda morreu antes que o pai. Foi o segundo, Sancho, quen o sucedeu no trono.
Afonso X o Sabio faleceu a 4 de abril de 1284, con 63 anos. O seu corazón foi enterrado no Monte Calvario de Xerusalén.
Afonso X e a literatura
Afonso X fomentou a actividade cultural a través da Escola de Tradutores de Toledo e el mesmo foi un bo poeta en galego. Ten unha extensa obra, tanto xurídica como científica, histórica e literaria. Destacan El fuero real de Castilla, onde se promulgan e analizan os foros casteláns, o Codigo de las siete partidas, as Tablas alfonsíes, a Crónica general e grand estoria (aproximación histórica), e as Cantigas de Santa María (poesía en galego que marcou o cumio do galego escrito medieval), así como o Lapidario e os Libro dos xogos.
Afonso X realizou tamén a primeira reforma (normativización) ortográfica do castelán, lingua que adoptou como oficial do reino en troques do latín.
A Escola de Tradutores atraeu un grupo de estudosos cristiáns, xudeus e musulmáns que desenvolveron un importante labor científico, rescatando textos da antigüidade e despois verténdoos ás linguas occidentais, poñendo así os piares do renacemento científico na Europa medieval.
Dedicóuselle o Día das Letras Galegas de 1980.
Fillo de Fernando III o Santo e de Beatriz de Suabia, aínda infante, participou na tomada de varias prazas andaluzas, entre elas Cádiz; porén, tivo que renunciar á posesión do reino do Algarve (polo Tratado de Badaxoz de 1267), e ás súas aspiracións sobre o reino de Navarra. Tamén fracasou na disputa pola coroa do Sacro Imperio Romano-Xermánico.
En 1246, casou con Violante, infanta de Aragón (1236–1301), filla da princesa Iolanda da Hungría e de Xaime I de Aragón.
De Maior Guillén de Guzmán tivo a Beatriz de Castela (1242–1303), que casou con Afonso III de Portugal (1210–1279), en 1254, e foi nai de Don Dinis I, rei de Portugal (1261–1325). Afonso X e Maior de Guzmán tamén foron pais de Martín Afonso e de Dona Urraca.
O primero fillo de Afonso, Fernando de La Cerda morreu antes que o pai. Foi o segundo, Sancho, quen o sucedeu no trono.
Afonso X o Sabio faleceu a 4 de abril de 1284, con 63 anos. O seu corazón foi enterrado no Monte Calvario de Xerusalén.
Afonso X e a literatura
Afonso X fomentou a actividade cultural a través da Escola de Tradutores de Toledo e el mesmo foi un bo poeta en galego. Ten unha extensa obra, tanto xurídica como científica, histórica e literaria. Destacan El fuero real de Castilla, onde se promulgan e analizan os foros casteláns, o Codigo de las siete partidas, as Tablas alfonsíes, a Crónica general e grand estoria (aproximación histórica), e as Cantigas de Santa María (poesía en galego que marcou o cumio do galego escrito medieval), así como o Lapidario e os Libro dos xogos.
Afonso X realizou tamén a primeira reforma (normativización) ortográfica do castelán, lingua que adoptou como oficial do reino en troques do latín.
A Escola de Tradutores atraeu un grupo de estudosos cristiáns, xudeus e musulmáns que desenvolveron un importante labor científico, rescatando textos da antigüidade e despois verténdoos ás linguas occidentais, poñendo así os piares do renacemento científico na Europa medieval.
Dedicóuselle o Día das Letras Galegas de 1980.
Lois R. López
Final feliz para cinco perros
Cinco perros estuvieron encerrados durante semanas en un corral
de Orillamar en A Coruña .Los perros estuvieron sobreviviendo
únicamente del agua de la lluvia .Una de las perras, Mara, dio a luz.
A los cachorros de Mara los quieren adoptar más de catorce familias,
Pero a los mayores , nadie los quiere adoptar por ahora .Todos los Perros están bien, pero, aún les seguirán examinando .
COMENTARIO:
Es un horror que la gente maltrate así a los animales. ¿A esas personas les gustaría que les encerraran sin comer ni beber? Desde luego a los animales¡NO!. Si todo el mundo fuera así, no quedaría ningún animal en el mundo.
LUCIA
de Orillamar en A Coruña .Los perros estuvieron sobreviviendo
únicamente del agua de la lluvia .Una de las perras, Mara, dio a luz.
A los cachorros de Mara los quieren adoptar más de catorce familias,
Pero a los mayores , nadie los quiere adoptar por ahora .Todos los Perros están bien, pero, aún les seguirán examinando .
COMENTARIO:
Es un horror que la gente maltrate así a los animales. ¿A esas personas les gustaría que les encerraran sin comer ni beber? Desde luego a los animales¡NO!. Si todo el mundo fuera así, no quedaría ningún animal en el mundo.
LUCIA
Alfonso X O Sabio
Sendo neno, Alfonso tivo unha excelente educación polo interese de súa nai, as calidades do infante e o coidado dos educadores galegos en Maceda. Cando lle entregan a coroa de rei en 1252, xa levaba Alfonso X escritas cantigas en galego-portugués, tanto das chamadas de escarnio como daquelas do xénero amoroso, seguindo a moda dos señores nobres daquela época que se escribían eran chamados trobadores. Máis adiante ha seguir como autor de cantigas e promoverá a magna obra literaria das Cantigas de Santa María, poemas con música para loar á Virxe seguindo o modelo das cantigas de amor.
Mais Alfonso X cambiou de idioma para os traballos científicos coa escolla do castelán, ao que impulsará como lingua do seu trono. Entre esas obras destacan:
· Fuero Real de Castilla
· Las Siete Partidas
· Tablas alfonsíes (astronomía)
· Estoria de España (historia)
· General Estoria
· Libro de los juegos
A participación do rei á hora de facer estas obras era unhas veces directa e outras indirecta. Isto é, ideaba a obra, poñia os medios para facela e dicía como facelas pola forma e polo contido; mesmo indicaba como precisar os debuxos e ilustracións que decorarían o texto. Alfonso X convocou para este labor a un conxunto de sabios en linguas hebrea, árabe e latina, cos que formou a chamada despois Escola de Tradutores de Toledo. Tamén contratou trobadores ou colaborou con cristiáns, xudeus e musulmáns para que rescatasen textos da Antigüidade e os traducisen ao latín ou ao castelán.
Manuel Rodo
.
Mais Alfonso X cambiou de idioma para os traballos científicos coa escolla do castelán, ao que impulsará como lingua do seu trono. Entre esas obras destacan:
· Fuero Real de Castilla
· Las Siete Partidas
· Tablas alfonsíes (astronomía)
· Estoria de España (historia)
· General Estoria
· Libro de los juegos
A participación do rei á hora de facer estas obras era unhas veces directa e outras indirecta. Isto é, ideaba a obra, poñia os medios para facela e dicía como facelas pola forma e polo contido; mesmo indicaba como precisar os debuxos e ilustracións que decorarían o texto. Alfonso X convocou para este labor a un conxunto de sabios en linguas hebrea, árabe e latina, cos que formou a chamada despois Escola de Tradutores de Toledo. Tamén contratou trobadores ou colaborou con cristiáns, xudeus e musulmáns para que rescatasen textos da Antigüidade e os traducisen ao latín ou ao castelán.
Manuel Rodo
.
miércoles, 24 de febrero de 2010
Alfonso X
Rei de Castela e León, nacido no ano 1.252 en Toledo e morto no ano 1.284 en Sevilla ; Alfonso era un gran protector das ciencias e as artes e o seu pai creou a escola de Traductores de Toledo na que traducíronse obras árabes e recolleuse material para libros.
Escribiu moitas obras unha delas en galego as `` Cantigas de Santa María ´´ que narran milagres e favores da Virxe.
Se lle considera un dos impulsores da prosa na lingua castelá.
Era fillo do Santo, FernandoIII
Celia Jáudenes López
martes, 23 de febrero de 2010
Metais
A filla do ourive
Hola, chámome Nerea:
Teño dez anos, son a filla do mellor ourive do mundo.Agora mesmo estou facendo xoias como pulseiras, colgantes, torques...e moitas cousas máis; neste momento o meu pai e a miña nai estánme ensinando a facer xoias, pero resulta que viña xente a ver as nosas creacións. Daquela tiven que facer máis. A mañá seguinte volvín facer pulseiras de ouro cos meus pais, e colocaron unha delas nun sitio tan especial, que todo o mundo miraba para ela. Logo fixen un torques, pero non me saiu tan ben como a pulseira...¡que pena! Pero agora vou facer uns colgantes que me van saír moi ben e van colocalos nun sitio máis especial que a pulseira.
Nerea
Teño dez anos, son a filla do mellor ourive do mundo.Agora mesmo estou facendo xoias como pulseiras, colgantes, torques...e moitas cousas máis; neste momento o meu pai e a miña nai estánme ensinando a facer xoias, pero resulta que viña xente a ver as nosas creacións. Daquela tiven que facer máis. A mañá seguinte volvín facer pulseiras de ouro cos meus pais, e colocaron unha delas nun sitio tan especial, que todo o mundo miraba para ela. Logo fixen un torques, pero non me saiu tan ben como a pulseira...¡que pena! Pero agora vou facer uns colgantes que me van saír moi ben e van colocalos nun sitio máis especial que a pulseira.
Nerea
La venganza de Ramón
El emperador,abrió el cristal y se asomó al alféizar de la ventana.Un hombre a caballo apareció, iba enmascarado, todo vestido de negro y con dos pistolas al cinto; subió las escaleras a todo correr, se adentró en los aposentos del monarca, y con un fuerte empujón lo empotró contra la pared. El rey le preguntó que quien era...él respondió que era Ramón el justiciero...un siervo que trabajaba en su huerta,que había venido a llevárselo para arrebatarle su trono.Le dio un puñetazo y lo dejó sin sentido,luego lo cargó en su caballo y se fueron galopando como un relámpago negro al amanecer.
Se dirigían a un gran barco en el río,allí retendría al rey. Cuando éste se despertó, se encontró que estaba en una preciosa embarcación, mástil de madera de acebo,velas de sedas y adornos de oro y plata y piedras preciosas..¡ justamente como el barco que su hijo el desertor,se había llevado cuando se escapó del castillo!.Entonces empezó a pensar que Ramón no era un completo desconocido...
José Nogueira Salorio
Se dirigían a un gran barco en el río,allí retendría al rey. Cuando éste se despertó, se encontró que estaba en una preciosa embarcación, mástil de madera de acebo,velas de sedas y adornos de oro y plata y piedras preciosas..¡ justamente como el barco que su hijo el desertor,se había llevado cuando se escapó del castillo!.Entonces empezó a pensar que Ramón no era un completo desconocido...
José Nogueira Salorio
As orixes do tesouro
Eu estaba xogando cos meus amigos,mentres o meu pai estaba a facer unas xoias. Cando rematou chamárono,e díxome que coidara a peza mais importante.
Cando marchou, un can roboume a peza en marchou;eu ia correndo tras del pero o perdín.O can volveu como tres veces e xa non quedou nada das xoias. A ultima vez que o vin,seguino e vin que xuntara todo ata formar un niño. Dentro do niño dourado,había un paxariño ferido,eu o comprendín,como o ouro estaba quente o paxariño no tería frio. Apareceu o meu pai,e para miña sorpresa dixo que por ser una boa causa regalaballe todo o tesouro a o can,eu lle suxerin que podería coidar do paxarillo.
Enton,como o can no tiña nada que facer co ouro,o enterrou,e moitos seculos despois un home da vila de Caldas de Reis,poñendo os poste a una viña,o encontrou...e agora está no museo.
José Nogueira Salorio
Cando marchou, un can roboume a peza en marchou;eu ia correndo tras del pero o perdín.O can volveu como tres veces e xa non quedou nada das xoias. A ultima vez que o vin,seguino e vin que xuntara todo ata formar un niño. Dentro do niño dourado,había un paxariño ferido,eu o comprendín,como o ouro estaba quente o paxariño no tería frio. Apareceu o meu pai,e para miña sorpresa dixo que por ser una boa causa regalaballe todo o tesouro a o can,eu lle suxerin que podería coidar do paxarillo.
Enton,como o can no tiña nada que facer co ouro,o enterrou,e moitos seculos despois un home da vila de Caldas de Reis,poñendo os poste a una viña,o encontrou...e agora está no museo.
José Nogueira Salorio
La Mañana
lunes, 22 de febrero de 2010
O tesouro de Caldas de Reis
Estába cos meus pais polo bosque indo a cazar un bisonte, cando me fixei nunha cousa dunha cor amarela que había no chan, agocheime a tocala e vin que estaba medio enterrada. Avisei aos meus pais, que viñeron ao instante. Observaron o material e dixeronque era ouro: un metal moi apreciado.
Eles escaravellaron en busca de mais pezas e encontraron: tres "taciñas"; dez "pulseiras"; e dous "colares".
Ao ver eso, xa non fomos a cazar, fomos directamente ao noso poboado, en Caldas de Reis, e meus pais, gardaron o tesouro nun burato que fixeron no chan e que logo taparon.
Só queremos que dentro de moito tempo se descubra e que todo o mundo nos valore a nos, porque escribimos os nosos nomes na terra coa que tapamos o burato.
Lois R. López
Eles escaravellaron en busca de mais pezas e encontraron: tres "taciñas"; dez "pulseiras"; e dous "colares".
Ao ver eso, xa non fomos a cazar, fomos directamente ao noso poboado, en Caldas de Reis, e meus pais, gardaron o tesouro nun burato que fixeron no chan e que logo taparon.
Só queremos que dentro de moito tempo se descubra e que todo o mundo nos valore a nos, porque escribimos os nosos nomes na terra coa que tapamos o burato.
Lois R. López
domingo, 21 de febrero de 2010
A miña vida na idade dos metais
Ola!, chámome Axturix, son da idade dos metais. Meu pai é o xefe da tribo e chámase Maguinux. Agora mesmo estou co meu pai e outras persoas que están facendo obxectos de ouro dentro do edificio público. De maior serei coma el un mañoso artesán e deixarei os labores de caza e gandaría os meus veciños, nunca tiven moita puntería co arco ou coa lanza.Creo que,seguramente, cando pasen centos anos algúns destes obxectos estarán no museo de Pontevedra, un sitio estupendo para coñecer a vida da miña familia e dos meus veciños. Agora mesmo están a fundir o metal. Primeiro, quentan o mineral ata que se funde; logo, moldéano, deposítan o metal xa fundido nun molde de pedra para darlle a forma desexada; máis tarde, déixano arrefriar e, unha vez frío, desmoldan a peza.
Esas pezas relucentes vanas levar para a súa casa a familia do xefe da tribo.
Manuel
Esas pezas relucentes vanas levar para a súa casa a familia do xefe da tribo.
Manuel
``La mañana´´
Mi ciudad
El emperador de mi ciudad es Ramón, el super gordo Ramón .Tiene dos guarda espaldas ; pero como en nuestra ciudad todo es lo contrario que en las demás ciudades, sus guardaespaldas son dos debiluchos y enanos . Cuando , en nuestra ciudad hace sol y llueve , no aparece el arcoiris,sino que salen "mogollones" de relámpagos ; nos encantan los relámpagos, son como flores en otras ciudades.Los huertos no están llenos de plantas, sino que cultivamos cristales que cuando crecen se convierten en grandes palos ;como mástiles.
Mi casa está boca abajo y tiene un precioso alféizar; es típico de nosotros. Todos nosotros, los habitantes de esta ciudad no tenemos cartílagos, ya que para nosotros es como una enfermedad.
Por cierto nuestra ciudad se llama ``Rebessi``.
CELIA JÁUDENES LÓPEZ :)
Mi casa está boca abajo y tiene un precioso alféizar; es típico de nosotros. Todos nosotros, los habitantes de esta ciudad no tenemos cartílagos, ya que para nosotros es como una enfermedad.
Por cierto nuestra ciudad se llama ``Rebessi``.
CELIA JÁUDENES LÓPEZ :)
Mi sueño
Redacción:
¡Hola!, la anterior noche soñe que estaba en un mundo fantástico.
Aparecí en una solitaria playa con palmeras de cristal y con una huerta de todo tipo de legumbres, cereales, etc. Había un castillo, dónde estaba el emperador Ramón, que se asomaba en el aféizar de la ventana.
Cuando se hizo de noche caían relámpagos sin cesar. Uno destroza un mástil de un barco que se dirigía a la playa. Tras ese suceso el barco se hundió.
Al día siguiente intenté pensar como salir de ese sueño, pero no lo conseguí. Sin embargo, de repente me tropecé contra una piedra que me dañó el cartílago del tobillo, y con el susto desperté sobresaltado.
Aquí es cuando acaba mi extraño sueño.
¡Hola!, la anterior noche soñe que estaba en un mundo fantástico.
Aparecí en una solitaria playa con palmeras de cristal y con una huerta de todo tipo de legumbres, cereales, etc. Había un castillo, dónde estaba el emperador Ramón, que se asomaba en el aféizar de la ventana.
Cuando se hizo de noche caían relámpagos sin cesar. Uno destroza un mástil de un barco que se dirigía a la playa. Tras ese suceso el barco se hundió.
Al día siguiente intenté pensar como salir de ese sueño, pero no lo conseguí. Sin embargo, de repente me tropecé contra una piedra que me dañó el cartílago del tobillo, y con el susto desperté sobresaltado.
Aquí es cuando acaba mi extraño sueño.
Manuel
Poesía:la noche
Poesía:
miércoles, 10 de febrero de 2010
Vicente Ferrer
Na Voz da Escola de hoxe, tivemos a ocasión de profundizar na figura de Vicente Ferrer. Estas foron as impresións que nos causou coñecer mellor a súa obra:
Alejandra, Tania, Alexa y Lucia
Alejandra, Tania, Alexa y Lucia
martes, 9 de febrero de 2010
Poesía:
Suscribirse a:
Entradas (Atom)